Τα φλογερά ποτέ

Μάτια που επέπλεαν σε άσπρη θλίψη
και χέρια δακρυσμένα σε στάση εμβρυακή,
θάλασσα λέξεις σε πέλαγα σκοτάδια,
με βότσαλα ελπίδα σε άμμο προσμονής.

Αμηχανία οι στιγμές του «θέλω» ,
άλογα ατίθασα κάλπαζαν τα «δεν μπορώ»,
πάθη ροζέ κροτάλιζαν σαν ζάρια,
τζόγος σικέ μ’ακάματους νικητές.

Πετάς δυο στίχους και μια οικεία μουσική,
να ξεστομίσουν όλα όσα δεν λες ,
ήχοι για μάρτυρες ατάραχης δειλίας,
με τάραξαν καλέ μου πιότερο κι από αστραπές.

Για δες πως κατακάθισε το χθές,
μέρες να το ξεπλένω δεν αρκούν.
Ανοιγοκλείνει δάχτυλα να φύγει το κακό
και ζωγραφίζει αγκαλιές να μοιάζουν αλυσίδες.

Τι μένει τελικά σαν αναστεναγμός,
το όχι, το γιατί, το πάμε παρακάτω,
η υγρασία ίσως στα σφιγμένα χείλη,
για να δροσίζει στωικά τα φλογερά ποτέ