Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

Τα φλογερά ποτέ



















Μάτια που επέπλεαν σε άσπρη θλίψη
και χέρια δακρυσμένα σε στάση εμβρυακή,
θάλασσα λέξεις σε πέλαγα σκοτάδια,
με βότσαλα ελπίδα σε άμμο προσμονής.

Αμηχανία οι στιγμές του «θέλω» ,
άλογα ατίθασα κάλπαζαν τα «δεν μπορώ»,
πάθη ροζέ κροτάλιζαν σαν ζάρια,
τζόγος σικέ μ’ακάματους νικητές.

Πετάς δυο στίχους και μια οικεία μουσική,
να ξεστομίσουν όλα όσα δεν λες ,
ήχοι για μάρτυρες ατάραχης δειλίας,
με τάραξαν καλέ μου πιότερο κι από αστραπές.

Για δες πως κατακάθισε το χθές,
μέρες να το ξεπλένω δεν αρκούν.
Ανοιγοκλείνει δάχτυλα να φύγει το κακό
και ζωγραφίζει αγκαλιές να μοιάζουν αλυσίδες.

Τι μένει τελικά σαν αναστεναγμός,
το όχι, το γιατί, το πάμε παρακάτω,
η υγρασία ίσως στα σφιγμένα χείλη,
για να δροσίζει στωικά τα φλογερά ποτέ

6 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

πάθη ροζέ κροτάλιζαν σαν ζάρια


!!!!!!!!!!!!
Μοναδικό!

Elli K. είπε...

Παιχνίδια με την τύχη, μοίρα, πέστο όπως θέλεις Μαρία μου, πάντως τα πάθη ακόμη και τα ροζέ, είναι και αυτό...

Σ' ευχαριστώ.

ΕLΕΝΑ-ΒUTTEFLY είπε...

η υγρασία ίσως στα σφιγμένα χείλη,
για να δροσίζει στωικά τα φλογερά ποτέ ..
Ωραίο 'Ελλη.. Καλό βράδυ..

Me:Moir είπε...

Μου θύμησες το βαθιά ριζωμένο μέσα μου "Flaming September":

http://www.youtube.com/watch?v=QZCiMp7F65o

Elli K. είπε...

Σ' ευχαριστώ Έλενα. Χαίρομαι που πέρασες!

Elli K. είπε...

Θα σε βάζω να διαλέγεις μουσική υπόκρουση φιλενάδα μου Me:Moir!Κανένας άλλος δεν θα το'κανε καλύτερα!