Πέμπτη 5 Ιουλίου 2012

Φοβόμουνα ανέκαθεν τα ροζ απογεύματα. Εγώ ποτέ έλεγα, Α-Π-Ο-Κ-Λ-Ε-Ι-Ε-Τ-Α-Ι . Στους ύπνους αλλά και στα νυχτέρια τα έβαφα όλα πρασινογάλαζα και μύριζαν βανίλια, αλμύρα, φίλους, εραστές και τσίπουρο. Ένα πρόσφατα χθεσινό απόγευμα ,μύριζε θυμό και ερημιά , ήτανε κιτρινομουσταρδί,  με μουτζουρωμένο μακιγιάζ και ρουφούσε μπύρες... Παρόλα αυτά  όσο νύχτωνε επέτρεπε μια μυρωδιά δυόσμου, ένα χαμόγελο ψηφιακά ζωγραφιστό για αρχή, κάτι ρουμπινί στίχους, και παγωμένες γουλιές μαλαγουζιάς. Τουλάχιστον ρε γαμώτο δεν υπάρχει ακόμη ούτε υποψία ροζ και τα μαλλιά μου είναι σταθερά και απίστευτα σγουρά. Όσο για τα άλλα τι χαρά να σου απαντάς κάποιες φορές  γαλήνια, ψιθυριστά και φωναχτά "γιατί αυτό έτσι είναι" .... 

1 σχόλιο:

efoudi είπε...

τα λόγια ταξιδευουν ξέρεις.. ίσως έφτασαν λογια στ'αυτια σου απο 'κεινα που μας λειπουν.. απο ένα νησί (λεω εγώ τώρα..)

κι απο τα μπαλκόνια μας ενωνει ο άνεμος και ο ορίζοντας.. σε έβλεπα να δακρύζεις.. ύστετα σκέφτηκα το έντονο άρωμα του δύοσμου.. άυριο μου είπες.. και χαμογέλασα (όχι ψηφιακά..)

σε φιλώ.