Πέμπτη 5 Ιουλίου 2012

Φοβόμουνα ανέκαθεν τα ροζ απογεύματα. Εγώ ποτέ έλεγα, Α-Π-Ο-Κ-Λ-Ε-Ι-Ε-Τ-Α-Ι . Στους ύπνους αλλά και στα νυχτέρια τα έβαφα όλα πρασινογάλαζα και μύριζαν βανίλια, αλμύρα, φίλους, εραστές και τσίπουρο. Ένα πρόσφατα χθεσινό απόγευμα ,μύριζε θυμό και ερημιά , ήτανε κιτρινομουσταρδί,  με μουτζουρωμένο μακιγιάζ και ρουφούσε μπύρες... Παρόλα αυτά  όσο νύχτωνε επέτρεπε μια μυρωδιά δυόσμου, ένα χαμόγελο ψηφιακά ζωγραφιστό για αρχή, κάτι ρουμπινί στίχους, και παγωμένες γουλιές μαλαγουζιάς. Τουλάχιστον ρε γαμώτο δεν υπάρχει ακόμη ούτε υποψία ροζ και τα μαλλιά μου είναι σταθερά και απίστευτα σγουρά. Όσο για τα άλλα τι χαρά να σου απαντάς κάποιες φορές  γαλήνια, ψιθυριστά και φωναχτά "γιατί αυτό έτσι είναι" .... 

Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

ΟΧΙ ΦΛΕΒΕΣ



Με αγγίζω.
Δεν είναι φλέβες αυτά που ψηλαφώ.
Είναι σκληροί σβώλοι.
Ένα αγκίστρι που σκούριασε χωρίς ψαριά.
Ένα χαμόγελο που έλιωσε κερένιο και σκοτείνιασε.
Κάποιο άγγιγμα που ξέφυγε στα ακροδάχτυλα.
Ένας ιδρώτας του που δεν έγλειψα γαμώτο.
Ανοησίες που λές .... τέτοιου είδους.
Α! και ακόμη μια φωτογραφία μου που έσκισα.
Δεν θα σκίσω ποτέ ξανά φωτογραφία μου.
Θα σκίζω μόνο σελίδες από ημερολόγια
εφημερίδες
βιβλία
περιτυλίγματα από δώρα άδωρα
και χάρτινες αφέγγαρες νύχτες,
άντε και κάτι μέρες ριζόχαρτο θαμπό.
Και θάμαι που λές τότε,
πιο όμορφη και από πεταλούδα που ξαποσταίνει,
εγω η πριγκίπισσα του μουντζουρωμένου χρόνου
σε κάποιες παιδικές σας ζωγραφιές.
Τόσο πολύ!
Ολόκληρη μια φευγαλέα λάμψη
σε ουρανό  που βλέπει ο άγνωστος.
Εκείνος που ομολογήστε το
όλες σκιαγραφήσατε συχνά πυκνά.
Κάτοικος κατακόκκινου πλανήτη
που  τον διασχίσαμε στα σκοτεινά,
με ταχύτητα, πάυσεις
και κοφτές θορυβώδεις ανάσες.

ΛΙΑΚΑΔΑ

Κάποιος μου είπε ότι αποτραβήχτηκα  σαν την λιακάδα.
Δεν ξέρω.
Είναι που σκοτεινιάζουμε φορές φορές για να δούμε αν μπορούμε να μας προσδιορίσουμε στο κενό.
Είναι που και η σαχλαμάρα κολλάει σαν βδέλλα πάνω μας.
Και που αναζητάμε ήρωες, σωτήρες και άλλους τέτοιους δεινοσαύρους.
Που ξεφλουδίζουμε το δέρμα μας αργά αργά μπας και αναδυθούμε νέοι, ολοκαίνουργιοι, λουστρίνια της ζωής μας
Είναι και που ο έρωτας δεν είναι στόχος για να τον πετύχεις...
Είναι κάτι λαβύρινθοι σου λέω που μόνο άμα πετάξεις θα ξεφύγεις.
Η λιακάδα όμως την άνοιξη χορεύει δερβίσικα...
Κι εγώ λέω να την ξαναακολουθήσω ακόμη κι αν ζαλιστώ και πέσω.
Πρώτη φορά δεν θα'ναι.