Μποέμ

Σκύλος δειγμάτιζε υπομονή κι αλήτικη ζωή.

Το σκονισμένο μαύρο τρίχωμα βουρτσίζει,
στις άοκνες τσάρκες του να καθρεφτίζεται
γυαλιστερό και ολόγιομο το παθιασμένο ψέμα.

Λυκνίζει με ξεφτισμένο νάζι την ταλαίπωρη ουρά,
κεραία να συντονιστούν οι ξέμπαρκοι συνωμότες.

Ράφια σωρό υποκρισίας προσμένουν για ξεσκόνισμα,
στις δαιδαλώδεις διαδρομές του επιτηδευμένου έρωτα.

Στο στόμα του κρατάει φανταχτερό δερμάτινο λουρί,
αδιάκριτα προσμένοντας αφέντη γνώριμης υποταγής,
παράλληλα να τον βολτάρει  σε μνήμες συντροφιάς,
καμάρι ιδιοκτησίας, δε βαριέσαι...και σφραγίδα επιλογής.

Να απλωθεί πεθύμησε  σε μια αστραφτερή νησίδα ήλιου,
να καίγεται ηδονικά και ανέμελα όταν τον προσπερνούν,
και στωικά ν’ αδιαφορεί σε υπόχρεα χαϊδέματα περαστικών.

Θα 'ρθουν ξανά, οι χίλιες και μια νύχτες του αργότερα
και ολόφωτη η ασημένια πόλη θα του αφιερωθεί σαν τάμα,
ανυπότακτη  πατρίδα των απανταχού αγάπης μισθοφόρων.