Αγω(ο)νία

Να μην κοιτάζεις τον ήλιο κατάματα.
Στο είπα.
Σελήνη παραμονεύει, θες δεν θες.
Καλωσήρθες λοιπόν ωραία συγκατάβαση.
Να’σαι κάπως στα υπόλoιπα ζωής μου.
Όπως, όποτε και όσο θέλω εγώ.
Το βλέμμα σου να τεντώνει ρυτίδες
και να με κυματίζει σε όμορφο χθές.
Η υγρασία να σαπίζει αργά τα τείχη μας
και ν’αγκαλιάζουμε τη μούχλα ερωτικά.
Δεν είσαι προσμονή και στόχος ζωτικός.
Συνθετικό υποκατάστατο της γλύκας,
να μην παχαίνουνε τζάμπα τα όνειρα μου.
Με ασημένια ψηλοτάκουνα πέδιλα
και κατάμαυρη μπογιατισμένη γοητεία
άνοιξα διαπλατα τα πόδια μου στον εγωισμό.
Οργασμός σε λάγνα αναμονή.
Διακόπτες με μανία ανοιγοκλείνουνε
αναζητώντας το γαλάζιο ασφαλές φώς.
Θυμάσαι πως έτρεμε το γέρικο γόνατο σου
όταν παιδιάστικα έγειρα το κεφάλι;
Αιχμηρές γωνίες, με τρόμαζαν οι λέξεις σου
τραχιές αξύριστες και οι υποσχέσεις.
Και ότι μου ταζες έμοιαζε με αργυραμοιβό,
που μ’ έβαλες ενέχυρο αντί να ξεπουλήσεις.
Κάτσε, μη φεύγεις. Έχεις που να πας;
Δημοπρατώ απόψε όλα μου τα χρόνια.
Μαζεύτηκαν πολλοί τυφλοί για πλειοδότες.
Ή θα σ’αρπάξω σιωπηλά και βίαια εγώ
ή ενθρονίσου βασιλιάς ανόητων συναλλαγών.
Δε με ενδιαφέρει-ς πλέον φίλε.
Κοιτάζω στον καθρέφτη μου και βλέπω τρύπες.
Κι άλλα μπαλώματα σε κουρασμένους ράφτες;
Να με πετάξω σκέφτομαι να ανοίξει λίγος χώρος,
στους ίδιους σκουπιδότοπους λιμνάζουσας νοσταλγίας.
Άσε καλύτερα, θα με φρεσκάρω βλέμματα - ψέμματα
να καμαρώνουν όνειρο όσοι θα με ξαναγοράσουν.
Λίγο ακόμη.
Μετά, (πότε μετά;) έχω ραντεβού να με ξαναγνωρίσω.
Με μπούκλες καρουλάκια και δάχτυλο στο στόμα.