Αδικία είπες, και ξεβίδωσες την λάμπα να μην μας βλέπει το αύριο. Σε κουκούλωσα μέχρι το κεφάλι να μην κρυώσουν τα γερασμένα σου όνειρα, και εκεί στα σιωπηλά σκοτάδια εφηύραμε την αθωότητα από την αρχή. Όταν ξημέρωσε, μπήκε αδίστακτο το φως στο δωμάτιο, και σκότωσε αθόρυβα δυό ενήλικα παιδιά.
Μετά, ξεπλύναμε τα αίματα, ήπιαμε στο πόδι ένα φλυτζάνι υπομονή, και βγήκαμε με παλτό την συνήθεια στους δρόμους. Μασούσαμε για κολατσιό μια μπαγιάτικη σουσαμένια θλίψη. Φιληθήκαμε στη γωνία των πρότερων ημερών μας και στρίψαμε σε δύο διακλαδώσεις της ίδιας παρακμής.
1 σχόλιο:
Πολύ,πολύ καλό .
Δημοσίευση σχολίου