Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

Σαφάρι

Ο πατέρας μου έλειπε συχνά σε σαφάρι∙ χακί αμπέχωνο και ένα μπέζ παντελόνι με τσάκιση ξυράφι, μήπως χρειαστεί να σταματήσει στο γραφείο, να κυνηγήσει για λίγο μικροαστισμό (ήταν εύκολο και άφθονο κυνήγι απ’ ότι έλεγε). Στην δεξιά τσέπη οι σφαίρες για τις ύαινες, στην αριστερή οι πιο μεγάλες, για τ’ αφεντικά.
Φορούσε πάντα πράσινες γαλότσες για τις λάσπες και τις συνεδριάσεις. Δεν του άρεσε να λερώνεται σε καμία περίπτωση, ήταν ξεκάθαρο. Έφευγε νωρίς το πρωί μ’ένα πορτοκαλί αερόστατο που το έδενε στην ταράτσα, δίπλα στο πλυσταριό, και το φόρτωνε με κάτι τεράστια καλειδοσκόπια. «Μεγάλη σπατάλη» γκρίνιαζε καθημερινά η μαμά, και προς μεγάλη της ευχαρίστηση κάθε που κόντευε να τελειώσει ο μήνας πηγαινοερχόταν με το λεωφορείο. Του τέλειωναν βλέπετε οι ελπίδες, συγνώμη τα χρήματα ήθελα να πω, και έπρεπε αναγκαστικά να κάνει οικονομία. Πάντως πρέπει να ομολογήσω ότι μάλλον δεν ήταν κανένας καλός κυνηγός. Δεν θυμάμαι να έφερε ποτέ τίποτα. «Δεν βάζω εγώ τομάρια στο σπίτι μας» έλεγε στην μαμά που τον υποδεχόταν πάντα σαρκαστικά. Ένα απόγευμα χάρισε το αερόστατο σε κάτι ζητιανάκια της γειτονιάς, μας έκανε γονική παροχή τα καλειδοσκόπια, έβγαλε και το αμπέχωνο, και βούλιαξε στον παλιό καναπέ της κουζίνας. «Δεν ξαναβγαίνω από το σπίτι είπε», σήμερα κόντεψα να πεθάνω. Με πέρασαν για θήραμα. «Ο καινούργιος διευθυντής» φώναζαν και ξαφνικά με σημάδευαν όλοι μαζί οι φίλοι μου. Ξεκίνησε να καπνίζει και όταν έφτασε στο 59 τσιγάρο τον χάσαμε. Στην κηδεία του είχε εκατοντάδες κόσμο. Ορτύκια, κολιμπρί, μπεκάτσες, λιοντάρια, αηδόνια, ελάφια, φασιανούς και άλλα μυστηριώδη πολύχρωμα πλήθη. «Σα φάροι ήταν τα μάτια του» μουρμούριζαν όλοι μοιρολογώντας. Η μαμά μου απαγόρεψε την είσοδο στα κοράκια, σε όσους κρατούσαν μαύρες ομπρέλες, στα ερπετά και τους κουστουμαρισμένους. Φαίνεται τελικά τον αγαπούσε.

14 σχόλια:

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Έλλη μου, είναι εξαιρετικό το κείμενο. Βγαλμενο απο τη ψυχή σου για το πατέρα σου και συνάμα δειχνεις το ταλεντο σου κσι στο πεζο.

onlysand είπε...

εξ-αιρετική σύλληψη, υπέροχα λιτό γράψιμο - τα σέβη μου (με την ...καλή έννοια)

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

Συμπύκνωση σαν να έρχεται απ' ευθείας από ποίηση..
παράξενα ωραίο! Πολύ μου άρεσε!
Καλημέρα!

Walking in vain είπε...

Δεν περισσεύει ούτε κόμμα, πραγματικά υπέροχη γραφή, συγχαρητήρια

Elli K. είπε...

Ανδρέα μου ο πατέρας πάντα αποτελεί πηγή έμπνευσης και άλλων πολλών... Άς του χρωστάω κι αυτό ανάμεσα σε τόσα άλλα, που δεν ξερω πως θα του τα δώσω, αφού έφυγε τόσο νωρίς.

Elli K. είπε...

"onlysand" να είναι τόσο λιτό όσο ήταν και η παρουσία του πατέρα μου, και συνάμα τόσο σύνθετο όσο τα αισθήματα και οι στοχασμοί που μου άφησε κληρονομιά! Σ ευχαριστω που πέρασες απο δω και καλό βράδυ

Elli K. είπε...

Στρατή όντως μου ήρθε μέσα από παράξενα ποιητικά μονοπάτια. Οι δρόμοι άλλωστε όταν είναι ευθείες είναι βαρετοί, και πολλοί κύκλοι ονειρεύονταν να γίνουν κάτι πιο κυματιστό... Παράξενα όμορφο είναι να ανακαλύπτεις μέσα σου καινούργια σχήματα και άλλα...

Elli K. είπε...

Οι σιωπές μέσα μας είναι σαν κόμματα και εύχομαι να μην είναι περιττές! Σ'ευχαριστώ 'Walking in vain"

xryc agripnia είπε...

To λατρεψα...

Δέσποινα Γιαννάκου είπε...

Πέρασα από τούτο το όμορφο νησί και έμεινα να θαυμάσω τον θαυμαστό κόσμο του ...
Η περιουσία της ψυχής χαρίζεται πάντα στους επαίτες της ζωής ...
Ο λόγος σου ποιητικός και με αλήθειες ...
Κρατάς στην μνήμη όλα τούτα και απλά συνεχίζεις ...
Να είσαι καλά να τον θυμάσαι
με συγκίνησε η γραφή σου...
Ενα όμορφο Σαββατοκύριακο να έχεις

ΜΑΡΙΑ Ρ. είπε...

Οι θύτες που ποτέ δεν συνειδητοποίησαν τις 2 πλευρές τους.
του κυνηγού αλλά και του θυράματος.
θέλει κουράγιο να δεις...

Elli K. είπε...

"Archive" σε πεθύμησα! όσο για το κείμενο, μια έμπνευση σε ένα καφέ της Σόφιας, με ξαφνικές σκέψεις για τον πατέρα μου, μην ψάχνεις, ούτε εγώ κατάλαβα πως και γιατί...

Elli K. είπε...

Η μνήμη εκτός από πολλά άλλα είναι και δύναμη Δέσποινα. Σε ευχαριστώ που πέρασες, και ναι συνεχίζω!

Elli K. είπε...

Η πραγματικότητα Μαρία σε χαστουκίζει καθημερινά. Απλά κάποιοι την συνηθίζουν και άλλοι πάλι κοιτάζουν κάθε βράδυ στον καθρέφτη τα σημάδια στο πρόσωπο και δακρύζουν.. Σε ευχαριστώ.