Ψυχές σαν ποταμόπλοια

Σκούρο ολόγιομο και άλικο ποτάμι,

υγρός μα κι άνθρακας θησαύριζε,

στις τρύπιες τσέπες κάποιας σκονισμένης πόλης.

Ψυχές  σαν ποταμόπλοια κατάπινε για αιώνες,

τέτοιες που δεν τους έλαχε η θάλασσα ποτέ,

τις έφτυνε ναυάγια  στον σιωπηλό βυθό του.

Στις όχθες του χορεύανε ζευγάρια πεθαμένα δέντρα,

κιθάρα παίζανε παλιοί αναστεναγμοί και πιάνο χίλιοι φόβοι,

στολίδι κατακόκκινα πουλιά  στα ολόγυμνα κλαδιά τους.

Μου’παν πως είναι μυστικό μα πρέπει να το ξέρω,

ευχές ολόλευκες ανθίζουνε κάθε ξημέρωμα Απρίλη,

και πρασινίζουνε χαμόγελα σαν φύλλα πικροδάφνης.

Και κάθε που μοστράριζε το δειλινό, όσο το μάτι φτάνει,

αναδυόταν ξαφνικά, στρατιές ολόγυμνα παιδιά  χειμώνες,

με γέλια για δολώματα και παιδικά τραγούδια δίχτυα.

Σφυρίζοντας  αδειάζανε σε βάρκες που ‘μοιαζαν πατρίδα,

γυαλιστερά ξεβράσματα να τα’χουν παιδικά  παιχνίδια,

και  κάποια τυχερά,  αξόδευτες, χαμένης μάνας αγκαλιές.

Έσμιξα στα κρυφά, μ’ολόχρυση καινούργια αποχή,

και κάθε που την σήκωνα τη γέμιζα με ξεφτισμένα χρόνια χέλια,

και αμέτρητα σπαρταριστά παράπονα που βρώμαγαν λυγμούς,

Είναι που ξόδεψες νωρίς και σπάταλα την τύχη του πρωτάρη,

μου φώναξε δακρύζοντας ο ποιο μικρός φλεβάρης.

Μην τα πετάξεις όμως.

Βάλτα σε ξύλινο σεντούκι κι έλα την πρώτη βροχερή αυγή,

βαφτίζουνε τους άπιστους και τους χαρίζουν μέλλον,

μα τούτα δώ τα θέλουνε πάντα για παρακαταθήκη.