Στην χώρα του "ποτέ ξανά" (Πρίστινα, Κόσοβο, Ιανουάριος 2010)

Θα' ρθει καιρός που θ' αλλάξουν τα πράματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα
εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη -
μη βλέπεις εμένα - μην κλαίς
Εσύ εισ' η ελπίδα
άκου θα' ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς
δεν θα βγαίνουν στην τύχη
Δεν θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές
με γυρμένους απέξω
Και τη δουλεά θα τη διαλέγουμε
δε θα' μαστε αλογα
να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι - σκέψου!-
θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
Να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές
απροσάρμοστοι - καταπίεση - μοναξιά - τιμή -
κέρδος - εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία -
δε θέλω να λέω ψέματα -
δύσκολοι καιροί.
Και θα' ρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω - μην περιμένεις κι απο μένα πολλά -
τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω καλά
"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ' όλα αυτά Μαρία
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ - ΙΔΙΩΝΥΜΟ
(μη με ρωτάτε ακριβώς το γιατί, αλλά βλέπωντας αυτά τα σήματα μπροστά σ'ένα εμπορικό κέντρο στην Πρίστινα θυμήθηκα αυτούς τους στίχους. Σκυφτή και σκεφτική απομακρύνθηκα. Στην επόμενη στροφή δυο νέες εικόνες μου επιβεβαίωσαν πως ο Πήτερ Παν πέρασε ευτυχώς και απο δώ, στον δρόμο για την επιστροφή στη χώρα του ποτέ ποτέ.  Οι καλύτεροι του φίλοι πάντοτε ήταν από τις χώρες του "ποτέ ξανά". )