Αμμόλοφοι

Άνοιξε τις πόρτες της Ιθάκης,

προχώρα στις άκρες της χαράς,

ήλιε πόσες ώρες φωτιάς θαρρείς

λατρεύει το είναι του κανείς.

Κανείς δεν κλαίει με θυμό

όταν ο πόνος της μέρας βαρύνει,

στάζουν οι πίκρες στις γκρίζες γειτονιές

γεμίζουν χιλιάδες ματιές σου τρελλές.

Τρελλές αμαζόνες θωρώ να γελούν

στην τέντα από κάτω γίνεται γλέντι,

φιέστες χλωμές οι φωνές του καιρού,

απορίες, κραυγές, οι θύτες του καλού.

Καλού θεού πατρίδα το βλέμμα σου

σαν αρμενίζεις τις ελπίδες στο πέλαγο,

αστραπές στα κοραλλένια λειβάδια

σαν δεις πως η χαρά ήταν τρανή μα άδεια.

Άδεια καλάθια ακούμπησες στην πόρτα

προσμένωντας πλήθος αγάπες κι αγκαλιές,

πήρες δυό μάτια κέρινα και άγνωστα,

ήταν μου είπες σκιαγμένα λόγια, άρρωστα.

Άρρωστα περιστέρια σταθήκαν στην αυλή

ένα παιδί μ΄ένα χαμόγελο έσκυψε να τα γιάνει,

τρέξανε οι μοίρες να το περιγελάσουνε

αμμόλοφοι οι Ιθάκες θα τις χαλάσουνε.

ΥΓ. Ενα νησί με δυνατούς ανέμους έχει πάντα αμμόλοφους, τουλάχιστον στα δικά μου πολύχρωμα όνειρα.  Το μόνο που με βασάνιζε με αυτή την πρώτη ανάρτηση ήταν ότι ήθελα να γράψω κάτι καινούργιο, κάτι που να είναι γεμάτο από τους ήχους και τις εικόνες του νησιού μου. Και όλο το ανέβαλα, και όλο το σχεδιάζα στο μυαλό μου, και όλο κάτι τύχαινε... Και τελικά σήμερα το βράδυ ένας φίλος μου είπε με τον τρόπο του ότι για να πας στο καινούργιο χρειάζεται να διασχίσεις μια γέφυρα από το παλιό. Και εγώ  σκέφτηκα ότι ούτως ή άλλως έτσι έχω σχεδιάσει να πατήσω το πόδι μου για πρώτη φορά στο νησί μου. Διασχίζοντας μια παλιά, ξύλινη και φαγωμένη από το αλάτι, προβλήτα. Κάτι σαν γέφυρα ανάμεσα στη σχεδία που με ταξίδευε και στο Elli's island...  Έτσι λοιπόν και αυτό το παλιό εφηβικό ποιηματάκι μου, δεν είναι αυτό που ήθελα να δημοσιεύσω πρώτο, αλλά η γέφυρα για αυτό...