Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

ΟΧΙ ΦΛΕΒΕΣ



Με αγγίζω.
Δεν είναι φλέβες αυτά που ψηλαφώ.
Είναι σκληροί σβώλοι.
Ένα αγκίστρι που σκούριασε χωρίς ψαριά.
Ένα χαμόγελο που έλιωσε κερένιο και σκοτείνιασε.
Κάποιο άγγιγμα που ξέφυγε στα ακροδάχτυλα.
Ένας ιδρώτας του που δεν έγλειψα γαμώτο.
Ανοησίες που λές .... τέτοιου είδους.
Α! και ακόμη μια φωτογραφία μου που έσκισα.
Δεν θα σκίσω ποτέ ξανά φωτογραφία μου.
Θα σκίζω μόνο σελίδες από ημερολόγια
εφημερίδες
βιβλία
περιτυλίγματα από δώρα άδωρα
και χάρτινες αφέγγαρες νύχτες,
άντε και κάτι μέρες ριζόχαρτο θαμπό.
Και θάμαι που λές τότε,
πιο όμορφη και από πεταλούδα που ξαποσταίνει,
εγω η πριγκίπισσα του μουντζουρωμένου χρόνου
σε κάποιες παιδικές σας ζωγραφιές.
Τόσο πολύ!
Ολόκληρη μια φευγαλέα λάμψη
σε ουρανό  που βλέπει ο άγνωστος.
Εκείνος που ομολογήστε το
όλες σκιαγραφήσατε συχνά πυκνά.
Κάτοικος κατακόκκινου πλανήτη
που  τον διασχίσαμε στα σκοτεινά,
με ταχύτητα, πάυσεις
και κοφτές θορυβώδεις ανάσες.

7 σχόλια:

Me:Moir είπε...

Επιτέλους!
ΥΓ: Εγώ πάντως στη φωτό διακρίνω μια ολοζώντανη καρδιά <3

Elli K. είπε...

Ναι φίλη μου, αλλά πρέπει να ξεσκονήσω τις blogoγνώσεις μου γιατί τα ξέχασα όλα!!!

Me:Moir είπε...

Είναι σαν το ποδήλατο :)

Elli K. είπε...

Άντε καλά όσο για την δική σου ανάρτηση εγώ σου απαντώ http://www.youtube.com/watch?v=lJYAsuVQry0
γιατι η Μεξικάνα Μήδεια είναι χιλιοτραγουδισμένη

Me:Moir είπε...

(Αράχνες έπιασε εδώ μέσα κοπελιά).

ELLI.K είπε...

Και γι αυτό σε αγαπάω... Γιατί ξέρεις την κατάλληλη στιγμή να με τσιγκλάς... και πετυχαίνεις την στιγμή που πρέπει και που μα το θεό συμπέφτει με τη στιγμή που το σκεφτόμουνα κι εγώ... χθές το βράδυ λοιπόν έλεγα στον εαυτό μου - ανάμεσα σε άλλα πολλά - ότι πρέπει να ξεκολλήσω από το fb και να ξαναγυρίσω εδώ... ότι ήρθε πάλι η ώρα..
Σ αγαπώ πολύ πολύ... Το βράδυ θα τα πούμε και από κοντά. Stay tuned

Me:Moir είπε...

Χε! <3