ΛΙΑΚΑΔΑ

Κάποιος μου είπε ότι αποτραβήχτηκα  σαν την λιακάδα.
Δεν ξέρω.
Είναι που σκοτεινιάζουμε φορές φορές για να δούμε αν μπορούμε να μας προσδιορίσουμε στο κενό.
Είναι που και η σαχλαμάρα κολλάει σαν βδέλλα πάνω μας.
Και που αναζητάμε ήρωες, σωτήρες και άλλους τέτοιους δεινοσαύρους.
Που ξεφλουδίζουμε το δέρμα μας αργά αργά μπας και αναδυθούμε νέοι, ολοκαίνουργιοι, λουστρίνια της ζωής μας
Είναι και που ο έρωτας δεν είναι στόχος για να τον πετύχεις...
Είναι κάτι λαβύρινθοι σου λέω που μόνο άμα πετάξεις θα ξεφύγεις.
Η λιακάδα όμως την άνοιξη χορεύει δερβίσικα...
Κι εγώ λέω να την ξαναακολουθήσω ακόμη κι αν ζαλιστώ και πέσω.
Πρώτη φορά δεν θα'ναι.