ΦΩΤΟΣΚΙΑΣΕΙΣ

 

Κι όταν πριν λίγο σκύψατε,

βαθύ πηγάδι εντός μου.

Κόκκινο διαυγές, φρέσκο κρασί το φως μου,

πως τολμά και από που σας αντιφέγγει;

- σας τύλιξα γλυκό σκοτάδι μέλι.

Φωνάξτε τους γνωστούς εθελοντές

που σας χτυπάνε κάρτα χρόνια,

καινούργια έχουνε αποστολή,

να γλύφουν τους πηχτούς σας φόβους.

Γελώ που τα κατάφερα και γίνατε

με το στανιό δικοί μου φίλοι,

και μου εξιστορείτε σχεδόν νοσταλγικά

ουτοπικές φωτός σας αναμνήσεις.

Για λίγο να ξέρετε κι αυτό,

άλλωστε δεν μοιράζομαι ποτέ το στέρημα μου,

κάλλιο να σας γυρίσω πίσω,

στις λάμπες φθορισμού που ονοματίζατε ζωή.

Κι όσο για το σκοτάδι, το 'χω ξαναδεί,

μια πολιτεία ενοχές χαρτογραφεί εντός σας.

Μόνη,  μ' αρχαίο κλεφτοφάναρο,

θα με φωτίσω φλέβα-φλέβα,

όχι πως τάχα εγώ είμαι η εκλεκτή,

μα πάντα με βαραίνανε τα περσινά μου ρούχα.

Αργότερα μπορεί και να τα ξαναπούμε,

όταν αδειάσουν οι βυθοί,

και πικραθούν τα μέλια,

σε θάλασσα Αυγουστιάτικα ζεστή,

αράδες αναδυομένες Αφροδίτες.