Ματ μέρες με γυαλιστερές μυρωδάτες σκέψεις

Άχρωμες, αδιάφορες φιγούρες κινούνται εκνευριστικά στην τηλεόραση, πασπαλισμένες με ξώφαλτσες μουσικές ασανσέρ. Καρφώνω τα μάτια μου στα ανάκατα μαλλιά μου που αντανακλούν στην οθόνη. Δεν ήταν γυαλιστερή η μέρα μου σήμερα, κάτι σε ματ της ανίας θύμιζε περισσότερο. Υπάρχει illustration ζωή άραγε πουθενά αλλού εκτός απ' τα περιοδικά; Και τα κενά πως τα γεμίζεις όταν δεν τα μπουκώνεις με φαγητό; Χαμογελώ όπως μου είπε ο Αντρέας, αλλά η αντανάκλαση σταθερά ασπρόμαυρη. Θέλω να βουτήξω τα πόδια μου σε μουσκεμένη άμμο και να φτιάξω τρέχοντας μια διαδρομή κυματιστή...  Λέτε να την ακολουθήσει κάποιος έστω και από περιέργεια; Θα προλάβει ή  θα μου τη σβήσουνε ζηλόφθονα κύμματα αληθινά;  Στό τέλος της, ( εκεί που παίζει αιώνιο κρυφτό ο ήλιος), θα βάλω ένα μικρό δάσος από φουντωτούς βασιλικούς και θα δέσω πολύχρωμα κουρελάκια. Και όταν ρωτήσει "είναι κανείς εδώ;" θα πεταχτώ με χίλια κατακόκκινα χαμόγελα από την άκρη του δάσους. Έτσι ότι και να γίνει τελικά να δεις που όταν όταν με φέρνει στο μυαλό του η πρώτη σκέψη του θά 'χει πάντα κύμματα και βήματα στην άμμο, χρώματα και αρώματα καλοκαιριού. Πειράζει που θέλω να μ'αγαπούν έστω και ψιλοσκηνοθετημένα;