Ωδή στην εκκεντρικότητα σου

Αντάμοιψε με. Κόψε μου ρόγες σταφύλι για δροσιά.
Ήλιος μεσόγειος βασίλεψε στην πορφυρένια πόλη.
Πήρες νωπά τα φύλλα από το χώμα, στα δωρίζω μου’πες.
Χρυσός, πορφύρα κι αναστεναγμοί σε στεφανώνανε.
Το δειλινό ο σύντροφος σ’ αιθέριες περιπλανήσεις.
Φεγγάρι της Αθήνας θαμπό σ’ αργυροστόλιζε.
Ο διαλεχτός μπροστάρης των ονείρων,
της μοναξιάς δεινός ήσουνα τροβαδούρος.
Περπάτησες, διάβηκες ανθρώπων τις ψυχές,
Μονάχα μιας τον πόνο σου απευθύνω.
Νοστάλγησα το τρύπιο πανωφόρι μου,
μέσα του έσταζαν μερόνυχτα, κραυγές.
Το πήρες για ενθύμιο, μουσείο των λαθών,
Συλλέκτης ήσουνα σπανίων αισθημάτων,
τα πρόδιδες ευθύς με το που τα καταχωρούσες.
Άραγες γυάλινοι θόλοι εκθέτουν την ψυχή μου,
και ποιός μπορεί να την θαυμάζει;
Αλέτρι ήταν τα μάτια σου σε γόνιμα χωράφια,

είδα τις λάμψεις, κουτή και παρασύρθηκα.

Λόγο το λόγο, ζωές, αρχές εξανεμίστηκαν,

Κι έπειτα, έπειτα άδειασα......

Σαν μπάλλα από αφρό στο σύμπαν ταξιδεύω.