Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

Ωδή στην εκκεντρικότητα σου















Αντάμοιψε με. Κόψε μου ρόγες σταφύλι για δροσιά.
Ήλιος μεσόγειος βασίλεψε στην πορφυρένια πόλη.
Πήρες νωπά τα φύλλα από το χώμα, στα δωρίζω μου’πες.
Χρυσός, πορφύρα κι αναστεναγμοί σε στεφανώνανε.
Το δειλινό ο σύντροφος σ’ αιθέριες περιπλανήσεις.
Φεγγάρι της Αθήνας θαμπό σ’ αργυροστόλιζε.
Ο διαλεχτός μπροστάρης των ονείρων,
της μοναξιάς δεινός ήσουνα τροβαδούρος.
Περπάτησες, διάβηκες ανθρώπων τις ψυχές,
Μονάχα μιας τον πόνο σου απευθύνω.
Νοστάλγησα το τρύπιο πανωφόρι μου,
μέσα του έσταζαν μερόνυχτα, κραυγές.
Το πήρες για ενθύμιο, μουσείο των λαθών,
Συλλέκτης ήσουνα σπανίων αισθημάτων,
τα πρόδιδες ευθύς με το που τα καταχωρούσες.
Άραγες γυάλινοι θόλοι εκθέτουν την ψυχή μου,
και ποιός μπορεί να την θαυμάζει;
Αλέτρι ήταν τα μάτια σου σε γόνιμα χωράφια,
είδα τις λάμψεις, κουτή και παρασύρθηκα.
Λόγο το λόγο, ζωές, αρχές εξανεμίστηκαν,
Κι έπειτα, έπειτα άδειασα......
Σαν μπάλλα από αφρό στο σύμπαν ταξιδεύω.

4 σχόλια:

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Νομίζω είναι ένα πολύ σκληρό ποίημα τουλάχιστον η αναφορα για το συλλέκτη αισθημάτων-ψυχών. Ένας χάρος, να πουμε, με ανθρώπινη μορφη? Ένας αδίστακτα εκκεντρικός που εξανεμίζει ψυχές?
Το σκληρό πάντως που αναφερα δεν σημαίνει οτι το ποίημα δεν είναι καλό. Αντίθετα είναι πολύ καλό. Και θεωρώ ότι αρχίζεις αμέσως να μας φείχνεις τις ομορφιές του νησιού.

Elli K. είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Elli K. είπε...

Καμια φορά κάποιοι συλλέγουν αισθήματα γιατί δεν έχουνε δικά τους.. Το σκέφτηκες αυτό? και αυτο είναι σκληρό και για αυτούς..


Ευχαριστώ για τα ενθαρρυντικά σου λόγια...

Elli K. είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.