Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013

03.45 π.μ.


Στις 3.45 το ξημέρωμα η ζωή συχνά μοιάζει πολύ απλή.

Βλέμματα αμφίβολα βαφτίζονται με γενναιοδωρία λάγνα.

Οι αγκαλιές αποκτούν μια ελαστικότητα σπάνια και χωράνε και τα πιο γιγάντια ψέματα.

Τα τσιγάρα που ανάβουν με συχνότητα βλεφαρίσματος γεννούν μια αδιαπραγμάτευτη σιγουριά.

Τα συνθήματα στους τοίχους της νύχτας που απομακρύνεται μιλάνε όλα για αγάπη, που αναζητείται, διεκδικείται, επαναστατεί, μεγαλουργεί, αγάπη όπως και να'χει.

Ο ουρανός στις 3.45 σε κυκλώνει σαν αντανάκλαση θάλασσας Αυγουστιάτικου δειλινού στις κυκλικά αιώνιες Κυκλάδες μας.

Το διπλανό σου σώμα, το ονειρικό σώμα, σάρκινο ή άυλο, μεταξωτό η χνουδάτο σχεδόν σαν, ίσως και, - μαξιλάρι, είναι εκεί, και αυτό είναι μια βεβαιότητα, περίπου σαν γεγονός.

Στις 3.45 το ξημέρωμα η μέρα δεν έφυγε ακόμη.... η μέρα δεν ήρθε ακόμη....

Κ' εκείνη ακριβώς την ώρα,
η ζωή απλή μέσα στην καπνισμένη της σιωπή,
αιωρείται για λίγο,
λιτή, φωτεινή, αιθέρια και μεγαλοπρεπής,
σαν το λευκό σου πουκάμισο στην πρύμνη του Ροδάνθη.

Δεν υπάρχουν σχόλια: