Στην πιο μικρή ρωγμή του χρόνου φυτρώνουν αιχμάλωτες αγάπες.

Κι ύστερα ρωγμές και αγάπες χορέυουν κυκλικά και αέναα.

Ανεμόμυλοι 

Το λίγο του χρόνου

Κάτι βαθιές σιωπές παράξενες ηχούν

Παραμερίζεις τα κλαδιά βλέπεις τώρα τα πράγματα πιο σφαιρικά ωστόσο πάλι δεν κατανοείς τα σημαίνοντα του κόσμου ετούτου τελικά δεν ήμασταν γι' αυτήν εδώ τη ζωή σίγουρα μας κράτησαν λάθος τραπέζι

Τώρα πλέον έχεις κατανοήσει
Το λίγο του χρόνου έχεις κατανοήσει
Σε ποια οριακά σημεία βρίσκονται
Τα φιλιά
Και τα λόγια

Κλείτος Κύρου

Από τη συλλογή Ο πρωθύστερος λόγος -ενότητα Επιμύθιο(1996) 

ΛΗΘΗ

 Ρίξε πάνω σου,

πρόχειρη εσάρπα,

τη λήθη.

Φυσάει απόψε,

περασμένους έρωτες.

Από την ποιητική συλλογή "Φυσάει απόψε περασμένους έρωτες" Eλένη Μαυρογονάτου

Η ευτυχία είναι μπλέ της θάλασσας.
Η ευτυχία είναι βράχια και  αμμουδιές.
Η ευτυχία είναι μεσημεριανός ήλιος.
Η ευτυχία είναι δειλινό μελτέμι.
Η ευτυχία είναι νησί.
Η ευτυχία είναι νησί που δεν πας μόνος.
Μπορεί να τη λένε Ιθάκη, Αμοργό, Γιουκάλι....
Δεν έχει σημασία.
Σημασία έχει η θάλασσα μέσα μας.
Και το αλάτι στις βλεφαρίδες μας.

BON VIVEUR

Mια μεθυσμένη βαθιά αναπνοή δεν έφτανε.

Κι όλο το καλοδιαλεγμένο κόκκινο του κρασιού έμοιαζε ηλιοξεθωριασμένο.
Αλλά κι ο καπνός, άκομψο, μισοτελειωμένο σύννεφο.
Πνιγερή ανία στα συνήθη τελετουργικά.
Έσκυψε γυμνή, με υγρά χείλη
και έκοψε περιμετρικά και σταθερά το ακροδάχτυλο του ποδιού με το μαχαίρι του τυριού.
Αυτό το αίμα μάλιστα!
Καινούργιο. Αφρισμένο, ολόφρεσκο και πορφυρό σαν νοτισμένο τριαντάφυλλο μπακαρά.
Κι ο πόνος. Πρωτογενής, ανεξερεύνητος.
Δεν μπορούσε να τον ανιχνεύσει σε καμία μνήμη.
Άνοιξε καινούργιο κρασί.

Σαγηνευτική βραδιά!

Η τελευταία μου ρυτίδα είναι η πιο αθώα. 

Αν την κοιτάξεις καλά θα δεις τον παιδικό μου έρωτα.

Σε μια στροφή του δρόμου τον είχα ξανασυναντήσει. 

ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ

Από εδώ ως τα χέρια του,

κόκκινη σιωπή,

αέρας,

και λευκά φοβισμένα τοπία

Από εδώ ως το στόμα του, 

πολεμική οργή, 

ήλιος,

και γέρικες βουβές προσευχές. 

Από εδώ ως τα μάτια του, 

ελικοειδές ταξίδι, 

σκόνες, 

και ιδρωμένα ασπρόμαυρα όνειρα.

Από εδώ ως το εμείς, 

ανυποψίαστα χιλιόμετρα. 

Με φύλλα, 

κύματα, 

σκιές, 

και απομεσήμερα 

ιχνηλατώ τα περιγράμματα σου. 

ΓΕΝΙΚΗ

Παλεύω με κάτι παράθυρα, 

τα ανοίγω. 

Μαύρο κουστούμι φωτισμένο. 

Τινάζω ένα λευκό σεντόνι,

το τεντώνω. 

Μπούκλες γκρίζες, σχεδόν ιπτάμενες. 

Ξεσκονίζω τα παλιά βιβλία,

τα ξεφυλλίζω.

"Περπατούσα πάνω στο γυαλί της λάμπας'*

Κλειστά παράθυρα, 

τσαλακωμένα σεντόνια,

στίχοι από παλιά βιβλία.

Παλεύαμε τα σώματα,

τινάζαμε τις νύχτες, 

ξεσκονίζαμε λυγμούς.

Φθινοπώριασε.  

Καιρός για γενική καθαριότητα αγάπη μου. 

* Θυμάσαι τις νύχτες;Για να σε κάνω να γελάσειςπερπατούσα πάνω στο γυαλί της λάμπας. «Πώς γίνεται αυτό;» ρώταγες. 

Μα ήταν τόσο απλό αφού μ’ αγαπούσες.

Τάσος Λειβαδίτης, «Σε μια γυναίκα», από τη συλλογή Ανακάλυψη

03.45 π.μ.

Στις 3.45 το ξημέρωμα η ζωή συχνά μοιάζει πολύ απλή.

Βλέμματα αμφίβολα βαφτίζονται με γενναιοδωρία λάγνα.

Οι αγκαλιές αποκτούν μια ελαστικότητα σπάνια και χωράνε και τα πιο γιγάντια ψέματα.

Τα τσιγάρα που ανάβουν με συχνότητα βλεφαρίσματος γεννούν μια αδιαπραγμάτευτη σιγουριά.

Τα συνθήματα στους τοίχους της νύχτας που απομακρύνεται μιλάνε όλα για αγάπη, που αναζητείται, διεκδικείται, επαναστατεί, μεγαλουργεί, αγάπη όπως και να'χει.

Ο ουρανός στις 3.45 σε κυκλώνει σαν αντανάκλαση θάλασσας Αυγουστιάτικου δειλινού στις κυκλικά αιώνιες Κυκλάδες μας.

Το διπλανό σου σώμα, το ονειρικό σώμα, σάρκινο ή άυλο, μεταξωτό η χνουδάτο σχεδόν σαν, ίσως και, - μαξιλάρι, είναι εκεί, και αυτό είναι μια βεβαιότητα, περίπου σαν γεγονός.

Στις 3.45 το ξημέρωμα η μέρα δεν έφυγε ακόμη.... η μέρα δεν ήρθε ακόμη....

Κ' εκείνη ακριβώς την ώρα,
η ζωή απλή μέσα στην καπνισμένη της σιωπή,
αιωρείται για λίγο,
λιτή, φωτεινή, αιθέρια και μεγαλοπρεπής,
σαν το λευκό σου πουκάμισο στην πρύμνη του Ροδάνθη.

ΣΑΡΚΑ - ΖΩ

Tα φύλλα, ξερά.
Ωραίος θάνατος.

Τα δάχτυλα ανθρώπων, σβούρες.
Ωραία διαπλοκή.

Μπούκλες σε θαλασσινό αέρα, νιφάδες.
Ωραία διαδρομή.

Φύλλα, δάχτυλα και μπούκλες, δάσος.
Ωραία συνουσία.

Άσχημα ερεθισμένος ο γραφιάς.