Θ΄ανταμωθούμε ξανά με το χρόνο,
στιγμές αιχμηρές κι ανάλαφρες,
που ζωγραφίζουν ελαιώνες αίμα.
Καμβάς και ξετυλίγομαι,
για να με μουντζουρώνεις,
με τέμπερες, θυμό και σπέρμα.
Δεν έμεινε καιρός.
Θα βαφτίζω κάθε ηδονή και ψέμα
σε καθαρό κρασί ανέρωτο,
θα ντύνομαι τα ακριβά μου πάθη
να τα λικνίζω σε αστικές χοροεσπερίδες.
Τα πρωινά θα με φοβάμαι σαν παιδί,
ολόγυμνη σε θλιβερά γραφεία.
Δεν έμεινε καιρός.
Σάρκα ως ανάμνηση και χειραποσκευή
θα πάρω μόνο σ’εκείνο το ταξίδι.
Ανόητοι, θαρρείτε την
ψυχή για φωτοστέφανο.
Δεν έμεινε καιρός.
Ότι κατάφερα κι αγάπησα
μουλιάζει στις άκρες των δαχτύλων μου.
Μελανιασμένα αποτυπώματα
σε ιδρωμένες πλάτες.
Ανόητη, που ξόδεψες το βλέμμα σου
σε ηλιοβασιλέματα.
Δεν έμεινε καιρός.
Σαπουνιστήκαμε προχθές σκοτάδι
και ξεπλυθήκαμε έρωτα ηλιόλουστοι.
6 σχόλια:
Μας έλειψε και η ποιητική σου παρουσία. Καιρός ήταν να επανέλθεις.
εξ-αιρετικη....
νά'σαι καλα!
Τεράστιο άλμα από το κομπολόι στα πάθη. Και ακριβό.
Πολύ καλό Έλλη μου..
Το είδα λίγο αργά να με συγχωρείς αλλά ήταν ένας δύσκολος μήνας ο Νοέμβριος..
από την ώρα που βλέπουμε το φως
μένει χρόνος ελάχιστος
δεν μένει καιρός, λοιπόν, ας μην τον σπαταλησουμε αβασάνιστα...
μια πεμτουσία το ποίημα σου Έλλη.
Τα Χριστούγεννα (και η κρίση) δεν είναι εποχή για πάθη και μάλιστα ακριβά. Θα συνιστούσα λοιπόν να επιλέξεις την αγάπη στο παντοπωλείο του κόσμου. Προσοχή όμως στις απομιμήσεις. Κυκλοφορούν πολλές και είναι ακόμη ακριβότερες.
Καλές γιορτές, Έλλη.
Δημοσίευση σχολίου