Αίμα κι αλμύρα.
Βουτώ το ψωμί μου,
βουτάς την ενοχή σου.
Πασαλειφτήκαμε απληστία,
χορτάσαμε οθόνες,
παχύναμε σαν ματαιοδοξίες.
Τις νύχτες ξύνω στρώσεις λίπος,
τα πρωινά λιμπίζομαι το κρέας αλλονών.
Και πάντα οι συνήθεις ίδιοι
ακάλεστοι στο φαγοπότι.
Δέκα λασπωμένες αλήθειες,
εκατό μουτζουρωμένες δικαιοσύνες,
και όλα μαύρο κομπολόϊ.
6 σχόλια:
Εξαίρετη η απόδοση της συναίσθησης μιας διαρκούς αστοχίας.
Υπέροχη η σε μαύρο φόντο εξομολόγηση.
Τα όρια της Ποίησής σας έχουν όρια φτιαγμένα από μουσική.
Το ποίημα βασίζεται στη ζωή, έχει αντίκρισμα στην πραγματικότητα.Επίσης διαθέτει οικονομία στην εκφραση-με όλα αυτά πείθει και συγκινεί.
«Θα πουλήσω το ρολόι/ και θα πάρω κομπολόι/ να μετράω τους καημούς/ και τους αναστεναγμούς.
Υποτίθεται ότι το Ellis Island ήταν είσοδος ελπίδας και ονείρου, όχι μαύρης απελπισίας. Θυμάμαι ένα ποιηματάκι από τα σχολικά μου χρόνια.
Be still sad heart
and cease repining
behind the clouds
is the sun still shining.
Καλημέρα, Έλλη.
βουτιά απο ψηλά. στο απέραντο γαλάζιο.
φιλιά.
Μετράω και ξαναμετράω τις χάντρες αλλά ούτε φωνή, ούτε ακρόαση. Καλά ντεεε, μην κάνεις έτσι, το πολύ πολύ, τώρα με την κρίση, να αδυνατίσουμε σαν ταπεινοφροσύνη.
Έλληηηηηηηηηηηηηηηηηη !!!!
Δημοσίευση σχολίου