Τετάρτη 12 Μαΐου 2010

Εγκράτεια

Τίποτα ολόκληρο,
μισόκλειστο μάτι
δειλή και η υποδοχή.
Τίποτα για πάντα,
μια βδομάδα θα σε περιμένω,
δυο λεπτά θα σε ακούσω.
Κάτι λίγο για το δρόμο,
ένα κλωναράκι φιλιά
μια χουφτίτσα αγγίγματα.
Συνήθεια οι σταγόνες,
οι καταρράχτες καρτποστάλ.
Αν τα μετρήσω όλα ,
δυο άγριες παλάμες
που γλείφω να χορτάσω.
Μα είδα φεγγάρια ολόκληρα
και φωτισμένους δρόμους,
νύχτα κολύμπησα σ’ ωκεανό
και αγκαλιές με σφίξανε δεμάτια.
Τι τίποτα, τι όλο, τι πολύ,
το κάτι του
σαν φορτωμένο δέντρο.
Κι εγώ τρυγώ,
μια γεύση,
μια οσμή,
μια βλεφαρίδα βλέμμα.
Γυμνή στον άσπρο ίσκιο του,
καλότυχη φτωχή.

6 σχόλια:

~reflection~ είπε...

Κι όμως Ονειρεμένη μου Elli...
φτανει μια γευση, μια οσμη, μια σταγόνα, ένα κατιτις, ένα Ψιχουλο υπόνοιας, ένα Ψιχουλο ευτυχίας, ένα κυματακι συγκινησης, ένα θρύψαλο ερωτικού σκιρτήματος για να πεις στο Τελος:

Εζησα!.....

Με άγγιξες....
με μία εγκράτεια, που ξεφυγε από τη μικροδιάστασή της και οδήγησε τη σταγόνα σε διαστολή εντός μου...

Σε φιλώ ολογλυκα...

Poet είπε...

Αυτό είναι εγκράτεια, πάμπλουτη; Όπως ρώτησε η Χλόη, «αυτό είναι αισιοδοξία;»

Ευγνωμοσύνη για τα ξέφτια τ' ουρανού !

Alexandra Bakonika είπε...

Ο σπαραγμός ξεσκίζει, σπάει κόκκαλα στο ποίημα- αυτή η κραυγή που βγαίνει από το ποιήμα, μπορεί κάποτε να βγει από τον κάθε ένα από μας.

ΕLΕΝΑ-ΒUTTEFLY είπε...

H ικανότητα να αισθάνεσαι αυτήν την "εγκράτεια" είναι που σε κάνει πολύ πλούσια και γεμάτη.
Καλημέρα Έλλη...

efoudi είπε...

καθρέφτης.

Nefeli είπε...

mikres stigmes einai ola osa exoume... kolhmmenes metaksu tous me megales pauseis kai ateleiwtes (merikes fores fainontai ateleiwtes) parentheseis.

Kalhspera :)